Ode aan Russel

R.I.P Russel, dag vriend!

Gisteren hebben wij onze trouwe viervoeter moeten laten inslapen. Dat was een verstandelijke beslissing,

 want Russel was helemaal op, maar ohhh het doet zo'n pijn om hem te moeten missen.

Ik kan mij als de dag van gisteren nog herinneren toen Russel bij ons kwam wonen.

Russel was een jaar of 5 oud (of jong, hoe je het  noemen wilt)

Een "herplaatser", omdat zijn toenmalige baasjes niet de nodige aandacht aan Russel konden geven die hij verdiende..........

Na het eerste contact met ons en Jadey is Russel met ons mee naar huis gegaan.

Huis?.....volgens mij was het naar de camping, ik zie hem daar nog staan bij zijn etensbakje, aan de lijn omdat we bang waren dat hij zou weglopen.

Daar waar de andere gezinsleden helemaal gecharmeerd waren van Russel, heb ik best wel aan hem moeten wennen. Hij rook zo anders en dat plassen van hem vond ik erg "apart" 

Zijn achterpoot zo hoog optillend dat hij tijdens het plassen steeds omkukkelde.....niet één keer, maar gewoon altijd.

De ommekeer kwam tijdens een geocache-wandeling.

Raymond moest zo nodig over een beekje springen (dat was de kortste weg)

maarja dat durfde Kimberley en ik niet. Russel wilde het liefst Raymond achterna gaan, maar ook hij durfde niet.....het beestje nam het pad terug net zolang dat hij een plekje had gevonden waar Kimberley en ik wel over konden springen. Ver rennend vooruit kwam hij terug om dat aan ons te  "vertellen" Toen we eenmaal het beekje over waren, rende Russel naar Raymond toe om hem op te halen en te "vertellen"  dat we eraan kwamen. 

Een heel bijzonder moment,  Russel wilde schijnbaar zijn roedel  bij elkaar houden.

Vanaf dat moment had hij mijn hart gestolen.

Wat een lief en sociaal beestje was het toch!

Sociaal was hij zeker......tijdens het quilten, haken, kaarten, spelletjes doen, ontbijtje kwam hij het liefst bij ons aan tafel zitten.

Hij was ook een geweldige grappenmaker en deed alles voor een koekje.

Pootjes geven...niet één maar het liefs allebei tegelijk. Zichzelf omrollen, high five......

alles voor een koekje.

Maar ook hondjes worden ouder en dan gaan sommige dingen niet meer zo gemakkelijk als voorheen.

Zo merkte we de laatste maanden dat het opstaan vanuit zijn mandje niet altijd even soepel meer ging.

 Hij glibberde ook steeds vaker uit over de parketvloer. 

Het eten van zijn brokjes ging moeizamer.

Tot plotseling vorige week dinsdag.

Zijn buikje leek wel een waterballon :-(

Na een bezoekje aan de dierenarts bleek er veel vocht in te zitten.

Een bloedtest wees uit dat zijn eiwitgehalte erg laag zat, maar een echte oorzaak was moeilijk te zeggen. Lag het aan zijn hartprobleem (aangeboren hartruis) dat dit probleem opspeelde of was er iets met zijn nieren en/of lever aan de hand?

Plastabletten hebben ervoor gezorgd dat zijn waterbuikje wel was verdwenen, maar Russel kon amper meer op zijn poten staan. De kerstdagen zijn we met hem doorgekomen maar gisteren was hij écht helemaal "op" en hebben we de beslissing gemaakt om hem niet verder te laten lijden.

Verstandelijk wéét je dat dit het beste voor hem is.....maar gevoelsmatig :-(

Gisteren maakte ik deze selfie nog met Russel. Het ging toen al zo slecht met hem.

De hele middag heb ik Russel op schoot gehad en veel knuffelt, wachtend tot baasje en pubermeisje thuis kwamen, voordat we naar de dierenarts gingen.

De allermooiste instagramfoto's van Russel heb ik in Flipagram gemaakt

Wat een verdriet en het is gek leeg in huis zonder Russel.

Maar de herinneringen met hem koesteren we, voor altijd in ons hart.

Russel is 11 jaar geworden.

Lieve Groetjes
Tertia