Oude liefde roest niet

Ik was rond de 20 jaar toen ik "op mezelf" ging wonen. Nouja samenwonen dan.....

Ik vond dat ik een hobby "moest" hebben. Waarom weet ik eigenlijk niet precies.

Omdat mijn moeder vroeger altijd kleding maakte wilde ik dit graag zelf leren.

Dus ik ging op naailes. Ik kreeg een hele oude naaimachine van mijn opa, die al snel werd ingeruild voor een moderne exemplaar en jaren later schafte ik mijn Bernina machine aan. 

Ik naaide van alles....eerst voor mezelf, later toen pubermeisje geboren was, voor haar en ik heb zelfs kleding voor mijn man gemaakt. Poppenkleertjes maken deed ik ook volop. Maar toen ondekte ik het quilten, met de hand. Een hoesje ging over de machine en jaren werd ze bijna niet meer aangeraakt.

Na het quilten kwam het haken (zoals je misschien wel weet)

en bleef de machine stof happen. Op een andere manier dan eigenlijk de bedoeling is met een naaimachine ;-)

Maar ik moet zeggen dat het afgelopen jaar toch weer "naaikriebels" voorbij kwamen.

Mede door het lezen van andere blogs zoals "BY IK" en "Gestrikt by Tialda"

Alleen had ik een beetje last van drempelvrees, want hoe zat het toch ook alweer......en hoe moet ik precies........??? 

Ik melde me weer aan voor naailes.

En van wie kan ik dat beter leren dan degene die mij haken leerde?

Hannie Mars alias HAMAWI natuurlijk!!

Ik moest eventjes op de wachtlijst staan voor ik aan de beurt kwam.

Maar in januari dit jaar was er een (tijdelijk) plekje voor me vrij.

Dus ik kon aan de slag......

Ik mocht voor pubermeisje een trui maken!

De naaimachine werd weer tevoorschijn gehaald.

Stofjes en patroonpapier werden gekocht.

Het raderen lukte me prima!

Fase 2: het patroon op stof leggen. Ook dat wist ik nog hoe het moest.

En toen kon het "echte" werk beginnen....

Stukje bij beetje werden alle onderdelen aan elkaar gezet.

Met de bruikbare tips en dat ene zetje dat ik nodig had, ging Hannie me helpen.

Ik had me echt voorgenomen om op een rustig tempo aan dit project te werken.

Liever mooi en langer bezig, dan snel klaar en slordig in elkaar gezet.

Gelukkig kwam ik erachter dat je naaien niet verleerd.

Mijn skills werden weer opgefrist en ik moet zeggen dat ik de smaak wel weer te pakken heb gekregen.

Wat is kleding maken toch leuk!

Gisterenavond was de trui klaar!

Ik ben er zelf super tevreden over.

En wat is pubermeisje er blij mee :-) 

(daar doe je het toch voor)

"Mammmm, ik wil een zelfde trui, maar dan in het zwart"

"Is goed meissie, maar eerst ga ik een jurk voor mezelf maken"

Dus ik heb opnieuw een oude hobby erbij ;-) 

Lieve naaigroetjes

Tertia